اسب، استر ، دراز گوش
اسب، استر ، دراز گوش
اسب معلوم نیست از چه موقع اهلی شده و به اسارت بشر درآمده است. قدر
مسلم آن است که اسب مدت ها در استخدام بشر است و خدمت گرانبهائی به او، هم در
ایام جنگ و هم در ایام صلح نموده است. اسب در ایام بسیار قدیم خیلی کوچک تر
بوده و به تدریج مراحل رشد و نمو را طی کرده و امروز به شکل فعلی خود درآمده
است. امروز قد اسب تا شانه ممکن است تا به 175 سانتیمتر هم برسد درحالیکه در
60 میلیون سال پیش طول قد اسب فقط 25 سانتیمتر بود!
اسب اصلاً بومی آمریکا بوده و در زمانیکه آمریکا به وسیله تنگه ی برینگ به آسیا
وصل بوده به قاره آسیا مهاجرت کرده و از آن زمان جمعیتش به سرعت رو به
افزایش گذارده است.
اسب از حیوانات بسیار باهوش و نجیب بوده و تاکنون کارهائی از او سر زده است
که اسباب حیرت افراد بشر گردیده است. از اسب های معروف می توان : رخش
رستم، شبدیز خسرو پرویز، بوسفال اسکندر مقدونی، اسب سفید هانری چهارم، اسب
مازپا، ذوالجناح و بالاخره اسب نادر شاه که شب رنگ نام داشت را نام برد. درباره
شبدیز نوشته اند خسرو پرویز این اسب را به قدری دوست داشت که از قبل گفته بود
هر کس خبر مرگ او را برایش بیاورد او را خواهد کشت. اتفاقاً شبدیز مرد و مهتر
جرأت نمیکرد این خبر ناگوار را به عرض شاه برساند ولی باربد او را از این
اضطراب نجات داد و با نواختن آهنگ حزن آور بطور غیر مستقیم به اطلاع خسرو
پرویز رساند که شبدیزش دیگر نمی جنبد و نمی خورد و نمی خوابد. خسرو مضطرب
و پریشان بانگ می زند : آه پس شبدیز هم مرد ؟ باربد می گوید : «خسرو گفت که
شبدیز مرد» با این تدبیر مهتر و باربد از مرگ نجات می یابند.
خانواده اسب بسیار بزرگ است و در جزو این خانواده علاوه بر اسب های گوناگون
(از قبیل : اسب تازی، اسب مغولی، اسب معمولی، بومی و غیره) الاغ، خرپوزگی،
قاطر، گورخر هم وجود دارد.
استر بیش از سه هزار سال است که به عنوان حیوان بارکش مورد استفاده
بشر می باشد. این حیوان صبور و زحمتکش که از امتزاج یک اسب ماده یا مادیان با
یک خر به وجود می آید، حیوانی نازا و عقیم بوده و خیلی بهتر از والدین خود به
بشر خدمت می کند، زیرا دارای قدرت اسب و صبر الاغ است و بعلاوه مصونیت
بیشتری در برابر امراض داشته، تیزبین تر و پوست کلفت تر از هر دو است. از
جفت گیری یک اسب نر با یک الاغ ماده حیوان کاملاً متفاوتی به نام خرپوزگی به
دنیا می آید و خرپوزگی از هر حیث با استر اختلاف دارد به این معنی که خرپوزگی
شیهه می کشد. استر قد بلند است و این صفت را از پدرش (اسب) به ارث برده است
ولی خرپوزگی قد کوتاه می باشد.
استر حیوان کله شقی است و اگر خوب تربیت نشود زور را با زور جواب می دهد و
پیوسته جفتک می اندازد و صاحبش را دندان می گیرد. همانقدر که کله شق است
پرخور هم می باشد بطوریکه به اندازه سه اسب غذا می خورد و تقریباً همه چیز هم
می خورد و در خوردن مخصوصاً آب آشامیدن خیلی عجول است.
استر را می توان از بچگی بکار واداشت. اگر درست تربیت شده باشد با یک انرژی
پایان نشدنی کار می کند و خیلی دیرتر از اسب و الاغ خسته شده و کار کردنش هم
بیشتر دوام دارد. استر خیلی کمتر از اسب از ناراحتی های زین و برگ رنج می برد
و بارهای سنگین تری را حمل می کند و چون پوست کلفتی دارد نسبت به گرما و
سرما و باد و آب حساسیت کمتری دارد و به همین سبب است که این حیوان این قدر
در میدان های جنگ مورد استفاده قرار می گیرد و هنوز که هنوز است در اردوگاه
های نظامی از این حیوان زحمتکش بهره جوئی می شود و علت آن تنها به خاطر آن
نیست که خستگی ناپذیر است و بارهای خیلی سنگین را به راحتی بر میدارد بلکه به
خاطر آن هم است که بسیار شجاع و بی باک می باشد.
دراز گوش در جهان چندین نوع است. درازگوش تبتی، دراز گوش
معمولی، درازگوش شامی، درازگوش قبرسی و درازگوش حبشی که در منطقه سودان
و صحرا بسر می برد. درازگوش امروزه در حال آزاد فقط در شمال آفریقای شرقی از
سومالی گرفته تا حدود رود نیل بسر می برد، حال آنکه در زمان قدیم گروه های
وحشی آن در شرق و مرکز قاره آفریقا و در آسیای صغیر به حد وفور وجود داشت.
درازگوش 5000 سال پیش توسط مصری ها اهلی شد و به عنوان یک حیوان باربر
مورد استفاده قرار می گرفت و در زمان عیسی و موسی بهترین وسیله نقلیه بشمار
میرفت. قد الاغ ها در نواحی مختلف جهان فرق می کند مثلاً قد الاغ های هند و
سومالی خیلی کوتاه است حال آنکه قد الاغ های نوبی به 1/30 متر می رسد. رنگ
آن هم در جاهای مختلف دنیا فرق می کند.
با اینکه در مصر قدیم درازگوش سمبل کودنی بود و افراد کم هوش و کودن را به
صورت یک دراز گوش نقاشی می کردند رومیان هم برخورد با درازگوش را بدیمن
می دانستند معهذا درازگوش نه کودن است و نه منحوس بلکه بالعکس حیوان با هوش
و زحمتکشی است و علت اینکه به کم هوشی شهرت یافته به خاطر لجبازی اوست
بعلاوه تربیت غلط او را به این صورت درآورده است وگرنه در حال آزاد، درازگوش
بسیار بیدار و چالاک است.
درازگوش به صورت دسته های100 الی 150 نفری بسر می برند و بیشتر در
مناطق بی آب و علف زندگی می کنند و خوراکشان علف، بوته و برگ درخت است.
خیلی قانع، بردبار و زحمتکشند و به همین دلیل مورد سؤ استفاده بشر قرار گرفته اند.
درازگوش نه تنها به عنوان بارکش مفید است بلکه شیرش هم خاصیت های عجیبی
دارد و چون کازه ئینش از شیر گاو و شیرینی اش بیشتر از آن است برای افرادی که
جهاز هاضمه ضعیفی دارند (بخصوص آنهایی که مبتلا به بیماری سل هستند) بسیار
نافع است حتی عده ای عقیده دارند با خوردن مرتب شیر درازگوش، می توان سل را
درمان کرد.
گالری تصاویر مرتبط
برای دیدن هر عکس بر روی شماره عکس کلیک کنید.
شماره 1 شماره 2 شماره 3 شماره 4 شماره 5 شماره 6
شماره 7 شماره 8 شماره 9 شماره 10 شماره 11 شماره 12
شماره 13 شماره 14 شماره 15 شماره 16